گام به گام نگارش سال هفتم درس چهارم

محلّ زندگی ما

محل زندگی هر فرد نشانه هر فرد است شاید بعضی از افراد به خاطر کار و یا مشکلات دیگر دست به تغییر

محل زندگب خود داده اند .
 

محل زندگب ما جایی با صفا,صمیمیت و مردمانی خونگرم و مهمان نواز دارد .
 

خانه هایی نزدیک به هم درخانی بلند مسجد هایی که در آن صدای زیبای اذان به گوش می رسد … خانواده

ای مهربان و هم دل که در همه ی لحظات زندگی همراه و هم یار ما هستند.
 

در محل زندگی ما همه نوع همسایه وجود دارد. همسایه دلسوز، همسایه بی تفاوت، همسایه بداخلاق و

همسایه خوش اخلاق! با این حال در بیشتر مراسم ها به هم لبخند میزنند و همسایه داری می کنند! ما در

محل زندگیمان مراسم های مذهبی بسیاری داریم.
 

هر نقطه اش برای هر یک از ما دارای ارزش و احترام خاصی است . هر نقطه اش محل زندگب یکی از ماست

که ما در آن بزرگ شدیم . رشد کردیم و بعد از گذراندن همه خوبی ها و بدیهایش می میریم .
 

محل زندگی ما جایی است که باعث می شود ما در رفاه و آسایش و امنیت زندگی کنیم و از زندگی خود لذت

ببریم .

من در ایران زندگی می کنم. ایران کشوری زیبا و بزرگ است. تاریخچه ی کشورم بسیار درخشان و طولانی

است. بسیاری از دانشمندان، هنرمندان، نویسندگان، شاعران و … بزرگی که کشفیات مهمی داشتند ایرانی

هستند. من وطنم را دوست دارم چون در آن به دنیا آمده ام و همان جا بزرگ شده ام. وطنم برای حفاظت و

آزادی مردم شهیدان زیادی داده است. واکنون ایران مانند خورشیدی در خاورمیانه می درخشد و دانشمندان آن

تلاش می کنند تا ایران را به قله های موفقیت برسانند و ما دانش آموزان وظیفه داریم خوب درس بخوانیم تا در

آینده ایرانی سر افراز و سربلند داشته باشیم. ایران یکی از قشنگترین کشورها، با مردمی خوب و مهربان،

جاذبه های طبیعی بی نظیر، دانشمندان کوشا و … است. از جاذبه‎های تاریخی ایران می‎توان به سعدیَه،

حافظیَه، تخت جمشید، عمارت عالی قاپو و … اشاره کرد. حالا می‎خواهم از مردم با ایمان ایران صحبت کنم.

مردمی که هیچ وقت زیر بار زور نمی‎روند و از شهادت هراسی ندارند و این موضوعات را با پیروزی در انقلاب

اسلامی و جنگ با عراق به خوبی نشان دادند. می‎خواستم انشایم را تمام کنم ولی به یاد دانشمندان ایرانی

افتادم. آنهایی که با تمام توان تلاش می‎کنند تا ایران اسلامی پیشرفت زیادی کند.

آسمانِ شب

چشم هایش رویاى روز را مى بیند وسکوتش حرف از آرزوهایش مى زند، آرزوى یک بار دیدن رخ یار ویک بار

لمس عشق، یک بارگرماى وجود خورشیدش تا دیده مى گشاید باز هم تاریکى مى بیند باز هم حس هاى

خفته وباز هم جهانى تهى از رنگ ونگارهاى عاشقانه گویا دوباره به خواب مانده وازدست داده لحظه هاى

خوش عشق ناب را. . . بغضش گرفته ولى اشکش نمى ریزد. مى نگرد ومى نگرد ومیان سیاهى هاى دنیا

دنبال تکه اى امید مى گردد ولى افسوس که همه در غم اند، یکى درغم مال و یکى درغم جان ویکى درغم یار

دریایش سوداى اورا دارد واو غم خورشید، دریا هم عادت کرده بود به نوازش هاى شبانه ى ماه، ولى دنیا همین

است، ماه هم براى دریا مغرور شده، وپشت ابرهاى به خشم فرورفته مخفى شده, رفته تا عاشقى بهت زده

دراین عالم بسازد رفته تا غمى برغم جهان بیفزاید. افسوس که رسم زمانه همین است این بار ماه هم پشت

ابر مى ماند وخیال بیرون آمدن ندارد ماه فانوس شب است وعروس زیباى آسمان، مثل صاعقه تاریکى مردم را

مى شکافد ومهر اندکش را نثار جهان خسته از هیاهو مى کند، همین که بسیارى غم با او حلق آویز مى شود

این بار ماه فقط نگاه مى کند، نگاهى سرد، نگاهى تاریک، نگاهى سیاه واین بار سیاهى مى گستراند. هر

عاشقى همین است غمش تاریک است و بى صدا.